اثر سیانیدین بر حافظه، یادگیری و درد در موش های صحرایی دیابتی

دیابت قندی بویژه نوع 1 موجب بروز اختلال روندهای یادگیری، حافظه و شناخت در حیوانات مبتلا می گردد. افراد دیابتی هیپرآلژزیای شدیدی در پاسخ به تحریکات دردزا نشان می دهند. با توجه به اثر ضد دیابتی سیانیدین، اثر تجویز درازمدت سیانیدین بر حافظه و یادگیری و پاسخ درد در موش های صحرایی دیابتی مورد بررسی قرار گرفته است. موش های صحرایی نر به گروه های کنترل، کنترل تحت تیمار با سیانیدین، دیابتی، دیابتی تحت تیمار با سیانیدین، کنترل سدیم سالسیلات و دیابت سدیم سالسیلات تقسیم بندی شدند. تزریق سیانیدین به صورت درون صفاقی یک روز در میان به مدت 8 هفته انجام شد. برای ارزیابی حافظه و یادگیری حیوانات از آزمون اجتنابی غیر فعال استفاده گردید. درصد رفتار تناوب با استفاده از تست ماز y در پایان کار تعیین گردید. اندازه گیری درد شیمیایی در موش ها از تست فرمالین استفاده گردید، برای اندازه گیری درد حرارتی تست غوطه وری دم در آب استفاده شد. نتایج نشان داد تأخیر در حین عبور در موش های دیابتی و دیابتی تحت تیمار سیانیدین کاهش معنی داری (01/0p<) نشان داد و تفاوت موجود بین این دو گروه از نظر آماری معنی دار نبود. درصد تناوب نیز در حیوانات دیابتی بطور معنی دار کمتر از گروه کنترل بود (01/0p<) و درصد تناوب در گروه دیابتی تحت تیمار با سیانیدین بطور معنی دار بیشتر از گروه دیابتی بود (05/0p<). از نظر تأخیر اولیه تفاوت معنی داری بین گروه ها مشاهده نگردید. نمرات درد در موش های دیابتی در دو فاز آزمون فرمالین بیشتر از موش-های کنترل بود و درمان با سیانیدین موجب کاهش معنی دار در نمرات درد در مرحله مزمن گردید (05/0p<). از نظر آستانه درد حالت دیابت موجب کاهش زمان تاخیر در بیرون کشیدن دم از آب شد (05/0p<) و درمان با سیانیدین تفاوت معنی دار از این نظر ایجاد ننمود. تجویز دراز مدت سیانیدین بر توانایی نگهداری اطلاعات در انبار حافظه و به یادآوری آنها در حیوانات دیابتی تاثیر ندارد ولی موجب بهبود حافظه فضائی حیوانات دیابتی می شود. همچنین تجویز دراز مدت سیانیدین بر آستانه درد تاثیری ندارد ولی موجب کاهش معنی دار میزان احساس درد در مدل تجربی دیابت قندی القا شده توسط استرپتوزوتوسین می شود.